Οι ελληνικές παραδοσιακές πήλινες κυψέλες χρησιμοποιούνται για την παραγωγή άγριου βιολογικού
μελιού με βάση τις αρχές τις φυσικής διαχείρισης χωρίς φάρμακα, τεχνητή διατροφή
και φύλλα κερήθρας. Η πήλινη κυψέλη που παρουσιάζουμε εδώ είναι μονόστομη και ήταν
σε χρήση σε πολλά νησιά των Κυκλάδων, των Δωδεκανήσων
και της Κρήτης από την αρχαιότητα.
Ως υλικό για την κατασκευή της
χρησιμοποιείται ο πηλός. Οι κυψέλες αυτές τοποθετούνταν
σε οριζόντια θέση μέσα σε μάντρες
και το καπάκι συγκρατείται από μα πέτρα.
Παρακάτω δίνονται οι διστάσεις
μια τέτοιας
κυψέλης.
Κυρίως σώμα
Το πάχος του κυμαίνεται περίπου
στο 1,5 εκ
Το ύψος του, στα 70 εκ.
Η βάση έχει διάμετρο 23 εκ., ενώ το
άνοιγμα 33 εκ.
Η μέση κυμαίνεται στα 28 εκ.
Το χείλος του ανοίγματος είναι
2 εκ.
Καπάκι
Φέρει περίπου 28 – 30 τρύπες
διατομής
0,5 εκ.
Η διάμετρος είναι 30 εκ.
Στην μέση του καπακιού υπάρχει
ύψωμα διαμέτρου 6 εκ. και εσωτερικά βαθούλωμα για να μας βοηθάει να το
πιάνουμε και να το ανασηκώνουμε.
Παρατήρηση
Σ’ αυτού του είδους την κυψέλη
δεν τοποθετούσαν εσωτερικά κάτι, π.χ. ξύλα, για να χτιστούν οι κηρήθρες αλλά οι
μέλισσες έχτιζαν ελεύθερες. Ο τρύγος γινόταν από το άνοιγμα. Με ένα μαχαίρι έκοβαν
τις κηρήθρες που βρίσκονταν στο εξωτερικό μέρος της κυψέλης. Οι πρώτες κηρήθρες
συνήθως ήταν άδειες, ενώ οι υπόλοιπες γεμάτες με μέλι. Επίσης, να αναφέρουμε
ότι το φαινόμενο της σμηνουργίας σε αυτές της κυψέλες ήταν έντονο.
Πηγή: Από το
βιβλίο «Μελισσοκατασκευές και Συντήρηση Μελισσοκομικού Εξοπλισμού.»
